Een hoop nieuwe indrukken

Hoi allemaal,
Allereerst wat een leuke reacties op mijn vorige stukje, leuk om te zien dat jullie mij op de voet volgen. En bedankt voor alle tips (lees: bananenchips!)

Pfoe, maar wat een week heb ik achter de rug. Waar ik vorige week nog zo langzaam vond gaan (moest even wennen denk ik), zo snel ging deze week. Vele nieuwe bijzondere mensen ontmoet, mooie gesprekken gevoerd en natuurlijk de eerste dagen in het ziekenhuis beleefd (en daar veel indrukken opgedaan!). Ja deze week vloog voorbij en heftige en leuke dingen wisselden elkaar af.

In het ziekenhuis wilde ik graag beginnen op de kinderafdeling (pediatric ward). Na de dagelijkse overdracht in, op en naast de fysio-materialen, begon ik mijn dienst op de kinderafdeling. Helaas voor mij was het de eerste dag erg rustig op de afdeling, er lagen maar 3 kindjes. Dus na de visite en een verkennend rondje over de ward (oei, slechte matrassen.....) besloot ik om maar even een kijkje te gaan nemen op de andere wards. Onderweg kwam ik de medical officer in charge, Dr. Juma, tegen. Hij wist mij te vertellen dat er zojuist een patiënt binnen was gebracht na een heftige val en dat er een echo was gemaakt (hulde) en dat deze patiënt een flinke interne bloeding heeft. Zulke patiënten zijn te kritiek om behandeld te worden in ons ziekenhuisje, dus wachten we met spoed op de ambulance naar het KCMC in Moshi (anderhalfuur verderop). En we wachten.. En wachten.. En wachten.. Jaja, dit gaat allemaal niet zo snel als in Nederland. Als de ambulance er eenmaal is weet ik niet wat ik zie, werkelijk het hele ziekenhuis rukt uit om te aanschouwen hoe deze zieke patiënt in de ambulance wordt gelegd. Er staat zelfs een kindje van de kinderafdeling met zijn neusje bovenop. Ik ben nog niet klaar met het fronzen van mijn wenkbrauwen (want hoezo een brandcard, nee joh gewoon hop optillen en achterin ermee) of ik ben alweer verbaasd: nog meer patiënten worden in de ambulance geladen. Uiteindelijk blijkt dat er 4 patiënten, wat familieleden en 1 verpleegkundige in 1 ambulance meegaan naar Moshi. Op, naast en over elkaar dus. Ondertussen word ik ook nog voorin de ziekenwagen gezet en net als ik denk dat we gaan vertrekken, word ik nog gauw vergezeld door een paar dikke Afrikaanse billen (krap!) en dan kunnen we eindelijk vertrekken. De chauffeur rijdt als een gek en de meest gevaarlijke inhaalmanoeuvres worden gemaakt. Aangekomen bij het ziekenhuis in Same ontmoet ik een complete chaos. Verschillende ambulances bieden hun patiënten aan en structuur is ver te zoeken. Het is heel erg druk en de verpleegkundigen doen geen enkele moeite om haast te maken. Enige vorm van triage kennen ze hier niet. Uiteindelijk wachten we een halfuur voordat onze patiënten naar binnen kunnen. Vergezeld van de verpleegkundige van ons ziekenhuis, proberen we onze patiënten een plekje te geven op de spoed eisende hulp en iemand het dossier aan te bieden, maar ook binnen is het overzicht ver te zoeken. De patiënten liggen, staan en zitten werkelijk overal waar nog maar een plekje vrij is. Onze verpleegkundige probeert wat mensen aan te spreken, maar ze is erg passief en weet niet goed wat ze moet doen. Ik probeer haar zoveel mogelijk aan te sporen maar uiteindelijk ken ik hier de plek ook niet dus kan ik helaas ook niet veel doen. De vader van de zieke jongeman loopt ons continu achterna omdat hij niet begrijpt wat de bedoeling is en oh wat wilde ik dat de verpleegkundige eens wat moeite deed om op zijn minst de vragen van de vader te beantwoorden. Lichtelijk gefrustreerd sta ik een tijd later buiten, niet wetend waar we nog op wachten om terug naar Same te vertrekken. Als we eenmaal zijn vertrokken stoppen we onderweg nog een aantal keer om her en der wat spullen op te pikken. Jaja, hello Africa. Ik ben in ieder geval een bijzondere ervaring rijker!

Woensdag en de rest van de week breng ik door op de maternity ward (kraamafdeling). Omdat het rustig is bij de kindjes, besluit ik om hier eens een kijkje te gaan nemen. En ik val met mijn neus in de boter! Tegelijk met mij zijn in dit ziekenhuis ook een verpleegkundige (Rebecca) en een verloskundige (Linda) uit Zweden op deze afdeling gestart. Fantastische mensen die hier vanuit eigen goodwill naartoe zijn gekomen, geld hebben ingezameld en de nodige spullen met zich mee hebben gebracht om de afdeling te versterken. De verloskundige verstaat haar vak prachtig en met meer dan 25 jaar ervaring is ze een fantastische aanvulling voor deze afdeling. Ook zij blijven hier voor 3 maanden. De verpleegkundigen op de afdeling kijken erg tegen haar op en willen graag van haar leren, dit is zeker een positief punt. Ook ik leer veel van haar. Een beeld voor thuis, schokkend is het hier soms zeker te noemen: er is 1 gedeelde bevallingskamer met twee bevallings'bedden' ('bedden' want het zijn eigenlijk twee harde brancards die enkel horizontaal kunnen), geregeld zitten de bloedspetters overal, de deur naar de afdeling staat meestal open, jan en allemaal wandelt in en uit, de ramen staan open en iedereen kan binnen kijken, er is weinig tot geen empathie voor de vrouwen, er is een slechte hygiëne, er worden kartonnen dozen gebruikt als naaldcontainers, de benodigde materialen moeten op het moment dat we ze nodig hebben nog gauw gezocht worden, de verpleegkundigen zijn vaak niet op de hoogte van belangrijke info rondom de kraamvrouw... En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook op de maternity ward zelf is het al niet veel beter: de verpleegkundige weet vaak de namen van de patiënten niet en moet deze bij de patiënt gaan navragen, er is geen enkel overzicht van wie in welk bed ligt en de patiënten hebben geen polsbandje of indentificatie aan bed. En dan moeten er nog medicijnen gegeven gaan worden.. Jaja je kijkt als westerse je ogen uit en ik en de Zweden kijken elkaar dan soms ook wel een beetje hopeloos aan. Maar het zijn ook twee werelden die je onmogelijk met elkaar kunt vergelijken; zij hebben immers niet onze materialen en moeten het doen met wat ze hebben. Met die wetenschap heb je toch ook wel heel veel respect voor deze dames want wat zetten zij veel baby'tjes op de wereld, jaja het kunstje kunnen ze wel!

Verder is het werkelijk een hele bijzondere week op de maternity ward. Ik zie mijn eerste bevallingen, inmiddels al in allerlei variaties. Ook zie ik zeer zeldzame casuïstiek, zoals de spoedkeizersnede van een vrouw waarvan de navelstreng al deels 'bevallen' was, maar de baby nog niet (erg gevaarlijk ivm bloedingen) en mag ik dit op geheel Afrikaanse wijze meemaken: niemand lijkt zich echt druk te maken en van echte spoed is geen sprake. Linda zet deze dame gelukkig nog snel in de juiste positie en mobiliseert iedereen vlug naar de operatieruimte. Tijdens de keizersnede ligt de baby ook nog eens met het stuitje naar beneden en blijkt het tijdens de geboorte noodzakelijk om het meisje kortstondig te beademen met een beademingsballon. Behoorlijk spannend en dit doe ik samen met mijn Zweedse collega's. Later deze week komt er ook nog een jonge dame aangelopen met een pasgeboren baby in haar handen. Een prematuurtje (te vroeg geboren baby), geboren met de ingewanden buiten het lichaam. Het is verschrikkelijk om te zien. De baby krijgt van de verpleegkundige een plaatsje onder de warmtelamp... En dat is alles wat er de komende uren gebeurd (en zo ongeveer ook wat kán gebeuren hier). Het is wachten tot de ambulance weer vol genoeg is voor een ritje KCMC. Niemand kijkt op of om naar dit baby'tje of naar de moeder, hartverscheurend. Ik check af en toe of ze nog ademt en terwijl dit lieve kleine baby'tje ligt te vechten voor haar leven bevalt nog geen meter hier vandaan alweer de volgende dame. Ja het is een aparte wereld!

Een heftige week voor mij. Daarom ben ik ook erg blij met de Zweedse collega's die overigens niet ver hier vandaan wonen. Ze hebben een eigen auto hier en na het werk vrijdag nemen ze mij mee naar hun huis. We eten, drinken en kletsen wat en kunnen zo alle ervaringen van de week nog eens goed bespreken. We hebben het erg gezellig.

Verder heb ik deze week ook erg genoten van alle nieuwe contacten die ik hier in Same heb opgedaan. Ik word door de fathers meegenomen, door mensen uitgenodigd en naar nieuwe plekken gebracht. Het is fantastisch om van gedachten te wisselen met mensen van een hele andere afkom dan ik en ik geniet hier dan ook erg van. Ook voel ik me inmiddels al erg thuis en heb het goed naar mijn zin.

Zal binnenkort foto's uploaden!

Groetjes Chantal