Kighare; a change of scenery
Blijf op de hoogte en volg Chantal
23 Oktober 2016 | Tanzania, Same
Na vorige week zondag bij een prachtige Masai-kerkdienst te zijn geweest (zie foto's!). Was het voor deze week tijd om Kighare te gaan ontdekken. In Kighare, een bergdorpje op twee uur rijden van Same, is een health dispensary gevestigd waar ik al vele mooie verhalen over had gehoord. Dat wilde ik weleens met eigen ogen zien, op naar Kighare dus!
Nou als je dacht ooit ergens lang op te hebben moeten wachten, dan was je er maandag zeker niet bij. Hakuna matata en Afrika is Afrika maar dit duurde maarliefst 10 uur! Haha wat een ellende, maar helaas we hadden een kapotte auto dus er zat niks anders op. Alle beloofde wachttijd van de automonteur keer 10 en we konden om 22 uur 's avonds dan eindelijk gaan. Middels een zandweg met grote stenen en diepe kuilen uiteindelijk via smalle weggetjes de berg op en iets na twaalven waren we dan daar. Maar wat is Kighare prachtig! Een enorm verschil met Same. Waar Same redelijk vlak is, warm en wat droger, is het in Kighare 's avonds en 's nachts erg koud waardoor het een heel ander landschap heeft. De typische Afrikaanse zandweggetjes met krottehuisjes en groene bossen wisselen elkaar hier op hoog tempo af. Dat had ik echt niet verwacht! Elke dag na m'n dienst even de wandelschoenen aan en genieten (zie foto's).
Maar overdag werken in de health dispensary dus! Kighare health dispensary is een kleine dispensary wat een beddencapaciteit heeft voor ongeveer 12 mensen, niet veel dus! Qua faciliteiten is het er ook (nog) niet heel uitgebreid; er is geen OK en het laboratorium beperkt zich qua bloedtesten tot wat malaria en HIV-testen en een Hb bepaling. Dit alles moet middels een vingerprik, bloedprikken zoals wij dat kennen doen ze hier nog niet. Toch ben ik helemaal niet ontevreden als ik het hier zo allemaal eens zie. Doordat de dispensary tot de kerk behoort (en deze het dus ook financiert), zie ik een groot verschil met het overheidsziekenhuis in Same qua kwaliteit van de materialen, hoeveelheid (verschillende) medicijnen, algehele onderhoud en misschien wel het belangrijkste verschil: de houding van het personeel. De omstandigheden zijn hier wat prettiger en dat doet iets met de sfeer. Het is hier allemaal wat gemoedelijker, rustiger en vriendelijker.
Wie het hier wel heel druk heeft is dokter Amini, een fantastische arts met jaren ervaring en een enorme klinische blik. Ja die ontwikkel je hier ook wel als je bijna alleen maar op je eigen zintuigen aangewezen bent.. Hij ontvangt elke dag zo'n 60 patiënten en werkt zich er op een razendsnel tempo, maar met een goed oog voor de patiënt, doorheen. Een paar "pole sana's.....", een stevige handdruk en een glimlach en iedereen verlaat hier weer vrolijk de artsenkamer. Ja hoe anders dat toch in Nederland kan gaan.... Ik werp me deze dagen op als doktersassistente, voer de controles uit en samen sparren we over de diagnose van de patiënt, super! En wat leerzaam.. Zo zie ik tandextracties (ja doet-ie ook, gewoon op een normale stoel), helaas een paar nieuwe HIV-patiëntjes (kindjes dus), bijtwonden en een hoop buikproblematiek. Tussendoor help ik de zusters met het aannemen van nieuwe patiënten en de enkele zorg voor de klinische patiënten. Ohja en het afrekenen van de zorg en medicijnen doe je hier gewoon handje contantje. Op dinsdag hangen we de baby'tjes en peutertjes in harnasjes aan een grote weegschaal (foto!) en krijgen ze hun vaccinaties indien nodig. De baby's komen hier iedere maand voor een check-up, super! Maar het allerbijzonderste was toch wel wat ik meemaakte donderdag- op vrijdagnacht..
Zoals ik al eerder aangaf is de dispensary wat rustiger dan het ziekenhuis in Same. Minder patiënten en zo dus ook minder bevallingen; 4 per maand is hier normaal! Maar al een paar dagen ligt er hier een vrouw 41/42 weken zwanger, te wachten om te gaan bevallen. Helaas steeds niet tijdens de dagdienst, dus ik besluit donderdag mijn telefoonnummer achter te laten voor de avond- en nachtdienst mocht het gaan beginnen. Een bevalling, dat wilde ik midden in de bergen wel eens meemaken! In Same heb ik dit al een aantal maal gezien en hierbij ook geassisteerd, maar dit hier heeft toch wel een aparte sfeer.. Zo gezegd, zo gedaan en om 5 uur 's nachts gaat mijn telefoon: of ik wil komen assisteren. Als ik daar aankom staat me een kleine verassing te wachten: niet een, maar twee vrouwen hebben weeën en kunnen ieder moment gaan bevallen. Wat blijkt: diezelfde nacht is er nog een dame vanuit het dorpje aan komen lopen. We moeten even improviseren want we hebben maar 1 bevallings'bed', dus plaatsen we de een hier op en de ander krijgt een bed toegewezen in de kamer ernaast. Dit houdt in dat we al het vrouwelijk bezoek van de bevallende dames even naar buiten moeten sturen om zo wat privacy te creëren voor dame nummer 2. Vrouwelijk bezoek, want bevallen is hier enkel en alleen een vrouwen-aangelegenheid!
De nachtdienst wordt gedraaid door twee verpleegkundigen van 21 en 23 jaar. Dat houdt in dat zij ook alle bevallingen doen, maar zijn hier verder niet in gespecialiseerd. Als ik binnenkom en me dat besef, krab ik me wel even achter m'n oren.. Maar ik besef me ook dat als ik iets geleerd heb hier in Afrika, dan is het wel dat juist zulke mensen het meest ervaren zijn omdat ze het moeten doen met wat ze hebben.. Terwijl ik probeer uit te leggen dat ik hier ben voor de ervaring/ eventueel assisteren, word ik natuurlijk weer aangekeken alsof ik Chinees praat en is niet veel later verpleegkundige nummer twee al aan het rondje van 6 uur begonnen en heb ik de volledige controle over dame nummer 1 en de andere verpleegkundige de controle over dame nummer 2. Gelukkig heb ik in korte tijd echt al heel veel geleerd van Linda, de Zweedse verloskundige, dus maak ik alle materialen voor de bevalling in orde (lees: alle gazen moeten nog geknipt worden) en check ik 'mijn' patiënt: 8 cm ontsluiting en luister ik ijverig na elke wee naar de harttonen van de baby: gelukkig die zijn oké! Terwijl ik met de zorg voor deze dame bezig ben, heb ik werkelijk een prachtig uitzicht. Als ik over mijn schouder kijk, zie ik de meest prachtige groene weides met de mooiste banenbomen en dit alles terwijl de zon opkomt.. Kan iemand me even in m'n arm knijpen? Ik blijf de jongedame verder controleren, maar merk na verloop van tijd dat de ontsluiting nog niet echt willen vorderen. Veel tijd om me daarover druk te maken heb ik overigens niet, want de andere verpleegkundige roept dat dame 2 nu gaat bevallen! Ik haast me naar de andere kamer en ben nog net op tijd om de baby mee op te vangen. Gelukkig, om 7:40 wordt een gezond meisje geboren. Helaas heeft ze wel in het vruchtwater gepoept, maar voor ik het weet heeft de verpleegkundige de baby al handmatig middels een 'pinguïn' ontdaan van al het vocht in neus en mond en heeft ze de moeder ook al eea aan medicatie toegediend. Topwerk dus! Echter alle registratie van alles wat ze heeft gedaan heeft ze achterwege gelaten (en ook van mijn patiënt, maar dat terzijde).. Terug naar dame 1, inmiddels is het 8 uur en zijn we drie uur verder en blijft ze nu echt hangen op 8 cm ontsluiting. Ze is inmiddels al 10 uur 'bezig' en is volledig uitgeput. Ik informeer de verpleegkundige (die zich niet echt druk lijkt te maken) en ik blijf consequent de harttonen beluisteren, nog steeds in orde. Ik vraag me af waar hier het punt is waarop de verpleegkundige zou zeggen dat we een dokter nodig hebben. Ik besluit dat als dokter Amini komt ik hem in ieder geval ga informeren, want ik ben er niet helemaal gerust op. En of het zo had moeten zijn, op het moment dat de harttonen wat gaan dalen en ik besluit om de dokter te gaan bellen, komt hij net aangelopen. Dr. Amini checkt de patiënte en besluit dat het nu inderdaad tijd is voor een keizersnede en bestelt een "ambulance". Niet heel lang hierna komt er een busje aangereden wat nu even dienstdoet als ambulance. Terwijl ik de jongedame en haar moeder in de ambulance help kijk ik achterom. Dr. Amini werpt me een brede glimlach toe en steekt z'n duim op; ja dit was een bijzondere en mooie nacht!
To be continued!
PS: de foto's komen zsm online!
Nou als je dacht ooit ergens lang op te hebben moeten wachten, dan was je er maandag zeker niet bij. Hakuna matata en Afrika is Afrika maar dit duurde maarliefst 10 uur! Haha wat een ellende, maar helaas we hadden een kapotte auto dus er zat niks anders op. Alle beloofde wachttijd van de automonteur keer 10 en we konden om 22 uur 's avonds dan eindelijk gaan. Middels een zandweg met grote stenen en diepe kuilen uiteindelijk via smalle weggetjes de berg op en iets na twaalven waren we dan daar. Maar wat is Kighare prachtig! Een enorm verschil met Same. Waar Same redelijk vlak is, warm en wat droger, is het in Kighare 's avonds en 's nachts erg koud waardoor het een heel ander landschap heeft. De typische Afrikaanse zandweggetjes met krottehuisjes en groene bossen wisselen elkaar hier op hoog tempo af. Dat had ik echt niet verwacht! Elke dag na m'n dienst even de wandelschoenen aan en genieten (zie foto's).
Maar overdag werken in de health dispensary dus! Kighare health dispensary is een kleine dispensary wat een beddencapaciteit heeft voor ongeveer 12 mensen, niet veel dus! Qua faciliteiten is het er ook (nog) niet heel uitgebreid; er is geen OK en het laboratorium beperkt zich qua bloedtesten tot wat malaria en HIV-testen en een Hb bepaling. Dit alles moet middels een vingerprik, bloedprikken zoals wij dat kennen doen ze hier nog niet. Toch ben ik helemaal niet ontevreden als ik het hier zo allemaal eens zie. Doordat de dispensary tot de kerk behoort (en deze het dus ook financiert), zie ik een groot verschil met het overheidsziekenhuis in Same qua kwaliteit van de materialen, hoeveelheid (verschillende) medicijnen, algehele onderhoud en misschien wel het belangrijkste verschil: de houding van het personeel. De omstandigheden zijn hier wat prettiger en dat doet iets met de sfeer. Het is hier allemaal wat gemoedelijker, rustiger en vriendelijker.
Wie het hier wel heel druk heeft is dokter Amini, een fantastische arts met jaren ervaring en een enorme klinische blik. Ja die ontwikkel je hier ook wel als je bijna alleen maar op je eigen zintuigen aangewezen bent.. Hij ontvangt elke dag zo'n 60 patiënten en werkt zich er op een razendsnel tempo, maar met een goed oog voor de patiënt, doorheen. Een paar "pole sana's.....", een stevige handdruk en een glimlach en iedereen verlaat hier weer vrolijk de artsenkamer. Ja hoe anders dat toch in Nederland kan gaan.... Ik werp me deze dagen op als doktersassistente, voer de controles uit en samen sparren we over de diagnose van de patiënt, super! En wat leerzaam.. Zo zie ik tandextracties (ja doet-ie ook, gewoon op een normale stoel), helaas een paar nieuwe HIV-patiëntjes (kindjes dus), bijtwonden en een hoop buikproblematiek. Tussendoor help ik de zusters met het aannemen van nieuwe patiënten en de enkele zorg voor de klinische patiënten. Ohja en het afrekenen van de zorg en medicijnen doe je hier gewoon handje contantje. Op dinsdag hangen we de baby'tjes en peutertjes in harnasjes aan een grote weegschaal (foto!) en krijgen ze hun vaccinaties indien nodig. De baby's komen hier iedere maand voor een check-up, super! Maar het allerbijzonderste was toch wel wat ik meemaakte donderdag- op vrijdagnacht..
Zoals ik al eerder aangaf is de dispensary wat rustiger dan het ziekenhuis in Same. Minder patiënten en zo dus ook minder bevallingen; 4 per maand is hier normaal! Maar al een paar dagen ligt er hier een vrouw 41/42 weken zwanger, te wachten om te gaan bevallen. Helaas steeds niet tijdens de dagdienst, dus ik besluit donderdag mijn telefoonnummer achter te laten voor de avond- en nachtdienst mocht het gaan beginnen. Een bevalling, dat wilde ik midden in de bergen wel eens meemaken! In Same heb ik dit al een aantal maal gezien en hierbij ook geassisteerd, maar dit hier heeft toch wel een aparte sfeer.. Zo gezegd, zo gedaan en om 5 uur 's nachts gaat mijn telefoon: of ik wil komen assisteren. Als ik daar aankom staat me een kleine verassing te wachten: niet een, maar twee vrouwen hebben weeën en kunnen ieder moment gaan bevallen. Wat blijkt: diezelfde nacht is er nog een dame vanuit het dorpje aan komen lopen. We moeten even improviseren want we hebben maar 1 bevallings'bed', dus plaatsen we de een hier op en de ander krijgt een bed toegewezen in de kamer ernaast. Dit houdt in dat we al het vrouwelijk bezoek van de bevallende dames even naar buiten moeten sturen om zo wat privacy te creëren voor dame nummer 2. Vrouwelijk bezoek, want bevallen is hier enkel en alleen een vrouwen-aangelegenheid!
De nachtdienst wordt gedraaid door twee verpleegkundigen van 21 en 23 jaar. Dat houdt in dat zij ook alle bevallingen doen, maar zijn hier verder niet in gespecialiseerd. Als ik binnenkom en me dat besef, krab ik me wel even achter m'n oren.. Maar ik besef me ook dat als ik iets geleerd heb hier in Afrika, dan is het wel dat juist zulke mensen het meest ervaren zijn omdat ze het moeten doen met wat ze hebben.. Terwijl ik probeer uit te leggen dat ik hier ben voor de ervaring/ eventueel assisteren, word ik natuurlijk weer aangekeken alsof ik Chinees praat en is niet veel later verpleegkundige nummer twee al aan het rondje van 6 uur begonnen en heb ik de volledige controle over dame nummer 1 en de andere verpleegkundige de controle over dame nummer 2. Gelukkig heb ik in korte tijd echt al heel veel geleerd van Linda, de Zweedse verloskundige, dus maak ik alle materialen voor de bevalling in orde (lees: alle gazen moeten nog geknipt worden) en check ik 'mijn' patiënt: 8 cm ontsluiting en luister ik ijverig na elke wee naar de harttonen van de baby: gelukkig die zijn oké! Terwijl ik met de zorg voor deze dame bezig ben, heb ik werkelijk een prachtig uitzicht. Als ik over mijn schouder kijk, zie ik de meest prachtige groene weides met de mooiste banenbomen en dit alles terwijl de zon opkomt.. Kan iemand me even in m'n arm knijpen? Ik blijf de jongedame verder controleren, maar merk na verloop van tijd dat de ontsluiting nog niet echt willen vorderen. Veel tijd om me daarover druk te maken heb ik overigens niet, want de andere verpleegkundige roept dat dame 2 nu gaat bevallen! Ik haast me naar de andere kamer en ben nog net op tijd om de baby mee op te vangen. Gelukkig, om 7:40 wordt een gezond meisje geboren. Helaas heeft ze wel in het vruchtwater gepoept, maar voor ik het weet heeft de verpleegkundige de baby al handmatig middels een 'pinguïn' ontdaan van al het vocht in neus en mond en heeft ze de moeder ook al eea aan medicatie toegediend. Topwerk dus! Echter alle registratie van alles wat ze heeft gedaan heeft ze achterwege gelaten (en ook van mijn patiënt, maar dat terzijde).. Terug naar dame 1, inmiddels is het 8 uur en zijn we drie uur verder en blijft ze nu echt hangen op 8 cm ontsluiting. Ze is inmiddels al 10 uur 'bezig' en is volledig uitgeput. Ik informeer de verpleegkundige (die zich niet echt druk lijkt te maken) en ik blijf consequent de harttonen beluisteren, nog steeds in orde. Ik vraag me af waar hier het punt is waarop de verpleegkundige zou zeggen dat we een dokter nodig hebben. Ik besluit dat als dokter Amini komt ik hem in ieder geval ga informeren, want ik ben er niet helemaal gerust op. En of het zo had moeten zijn, op het moment dat de harttonen wat gaan dalen en ik besluit om de dokter te gaan bellen, komt hij net aangelopen. Dr. Amini checkt de patiënte en besluit dat het nu inderdaad tijd is voor een keizersnede en bestelt een "ambulance". Niet heel lang hierna komt er een busje aangereden wat nu even dienstdoet als ambulance. Terwijl ik de jongedame en haar moeder in de ambulance help kijk ik achterom. Dr. Amini werpt me een brede glimlach toe en steekt z'n duim op; ja dit was een bijzondere en mooie nacht!
To be continued!
PS: de foto's komen zsm online!
-
23 Oktober 2016 - 16:57
Mieke:
Leuk om je avonturen mee te volgen Chantal!
Geniet nog lekker verder want volgens mij vliegt het voorbij! -
23 Oktober 2016 - 17:22
Monique:
Hoi Chantal,
Wat leuk en leerzaam wat je daar allemaal meemaakt.
Erg leuk om je verhalen te lezen, je zou goed een boek kunnen schrijven.
Nog veel plezier daar en geniet ervan.
-
23 Oktober 2016 - 19:48
Marjo:
Dag Chantal, wat ontzettend mooi en bijzonder wat jij meemaakt! Fijn dat we jouw verhalen mee kunnen lezen. Veel moois nog! Marjo -
23 Oktober 2016 - 20:09
John Van Tilburg:
Wat een mooi verslag weer Chantal. En vanuit de bevallingskamer uitkijken over bananenbomen. Mooi zeg!
Wat een ervaringen maak je toch allemaal weer mee. Geniet ervan en we gaan je zo zien in Tanzania. Dikke kus,pa -
23 Oktober 2016 - 20:49
Maartje:
Wauw Chantal, hoe bijzonder is dat!! Echt helemaal super om deze prachtige verhalen te lezen. Gewoon even een bevalling doen in de nacht, kanjer!! -
23 Oktober 2016 - 21:55
Margot:
Prachtig Chantal! Je hebt het héél mooi verwoord! Zo bijzonder daar in mijn geliefde Banana Republic! -
23 Oktober 2016 - 22:01
Jose Van Tilburg:
ZO TROTS OP JOU -
24 Oktober 2016 - 17:22
Sjef En Annelies:
Hoi Chantal,
Wat een bijzondere dagen zijn er voor jou geweest.
Geweldig beschreven.
Geniet ervan en tot snel
Sjef en Annelies -
24 Oktober 2016 - 17:44
Angela:
Geweldig gewoon!! Hup hup baby's vangen!
Klinkt echt heel goed Chantal!
En erg leuk om er de foto's bij te zien -
08 November 2016 - 19:32
Wim:
Met bewondering lees ik al jouw verhalen en belevenissen. Dat je met zo weinig middelen toch een zeer grote bijdrage kunt leveren in het welzijn deze mensen. Je bent nu al een schat van ervaring rijker geworden. Foto's zijn ook heel bijzonder. Nog een hele fijne en leerzame periode toegewenst.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
