Exploring new things and welcoming new life

Hoi Nederland. Nog lekker aan het nazomeren daar? Ik hoor tussendoor hoe goed het weer nog is (geweest), nou genieten voor jullie hoor!
Hier in Same wil het weer nog niet zo meewerken.. Ik vertelde in mijn eerste blogje al dat het weer bij aankomst slecht was, nou het is nog steeds geen volle zon! Over de temperatuur mag ik echt niet klagen hoor, meestal loopt het hier wel op tot tegen de 30 graden. Maar de zon..... Meestal nergens te bekennen! Dikke wolkenpakken hangen hier dagelijks boven Same (en dat terwijl ik zo verlang naar een kleurtje). Even geduld dus nog.

Gelukkig is de week ook eigenlijk weer te druk geweest om me zorgen te maken om het weer hoor. Net als vorige week heb ik ook deze week weer heerlijk genoten van alle werkzaamheden op de maternity ward en zagen weer vele nieuwe baby'tjes het levenslicht. Had ik al verteld dat ze net na de geboorte nog behoorlijk wit zijn? Heel grappig om te zien.
We starten de werkweek met de bevalling van een prematuurtje, ong. 34 weken ('à terme' is 40 weken). Als we na de overdracht de verloskamer binnen lopen blijkt deze dame al redelijk ver in haar bevalling te zijn. Gelukkig heeft mijn Zweedse collega Linda vanuit thuis medicatie meegenomen om de bevalling/weeën wat te vertragen en medicijnen om de longetjes van de baby te laten ontplooien, iets wat vaak nog niet in orde is bij zo'n vroege bevalling. Niet heel lang hierna ziet deze kleine het levenslicht en wonder boven wonder horen we al snel hard gekrijs; gelukkig de ademhaling komt goed op gang! Om het compleet te maken drinkt deze baby na de bevalling ook direct goed aan de borst. Of het aan de medicijnen ligt weten we niet, maar de rest van de dagen hebben we deze kleine in ieder geval omgedoopt tot 'our wonderchild'. Wat me vorige week ook al was opgevallen zie ik nu (en de rest van de week), weer: er wordt heel vaak en vooral heel snel antibiotica aan de baby'tjes gegeven. Zo ook aan deze. Het is weer eens een goed verschil tussen de Afrikaanse en de westerse wereld: hier wordt antibiotica gezien als het preventieve middel tegen eventueel mogelijke infecties, zelfs als deze niet per sé op de loer liggen. Dit vooral omdat er geen mogelijkheden en middelen zijn om nog op tijd in te kunnen grijpen mocht een baby'tje echt ziek worden. In Nederland zijn we natuurlijk gewend pas antibiotica te geven bij noodzaak, vooral omdat antibiotica ook alle goede bacteriën aanpakt en omdat bij veelvuldig gebruik resistentie op de loer ligt. Geheel op Afrikaanse wijze duurt het vervolgens wel nog even voordat er een poging wordt gedaan om een infuusje te prikken (want naaldjes op). 'Gelukkig' voor deze baby lukt het niet, dus worden de pogingen verder gestaakt. Wel is het nog even wachten op de vitamine K, die moeten de moeders namelijk naar het ziekenhuis laten brengen door familie (en dus zelf betalen), want dit is in het ziekenhuis niet op voorraad.

Ook deze dag wisselen mooie en minder mooie momenten zich weer op een hoog tempo af. Niet lang na deze ervaring ben ik getuige van mijn eerste Masai-geboorte. Er komt gelukkig een mooi kerngezond mannetje ter wereld, helaas zijn alleen niet alle omstandigheden even ideaal: de Masai vrouw blijkt besneden, iets wat al jaren zonder verdoving uit traditie de jonge Masai vrouwen wordt aangedaan. Het ziet er niet best uit. Verder is het overduidelijk dat ze onder de herpes zit en als we eenmaal halverwege de bevalling zijn en er al flink wat bloed gevloeid heeft, komt er een verpleegkundige binnenvallen met het nieuws dat deze dame draagster van het HIV-virus is. Aii, te vaak gebeurt het helaas dat de verpleegkundigen niet op de hoogte zijn van de info in het dossier, of het dossier niet voorhanden hebben. Zo'n dossier bevat belangrijke info voor de bevalling, zoals o.a. de uitslagen van de HIV en malaria-testen en de bloedgroep van de moeder. Dapper zet Linda de bevalling voort. Of het baby'tje ook seropositief blijkt moeten we nog maar even afwachten. Na het contact van de baby met de moeder tijdens de geboorte duurt het nog een paar maanden voordat de baby getest kan worden en dan is het nog maar de vraag of deze Masai mama, die waarschijnlijk een nomadenbestaan leidt, dit ook laat doen. Ik vraag me af of ze eigenlijk zelf wel weet dat ze HIV-positief is..

Later deze week ben ik ook nog getuige van een bevalling middels keizersnede waarvan eerst eventjes duurt voordat duidelijk is waarom deze moet gebeuren. Zoals wel vaker is dit soms niet helemaal duidelijk, maar na veel rondvragen en uiteindelijk het dossier te hebben gevonden bleek het te gaan om hoge bloeddruk en twee eerdere keizersnedes, aha! Niet veel later maakte de kleine de verassing nog af door met het stuitje eerst te liggen (dit was iedereen natuurlijk onbekend, want geen echo) en na een hoop geduw en getrek kwam deze ruime 8 ponder uiteindelijk gezond en wel ter wereld. Kleine verassing óok nog op de OK zelf: waar vorige week 1 van de 3 kranen het nog wel deed om je handen te wassen voor de operatie, waren ze nu allemaal kapot... Tja, dan maar je handen enkel ontsmetten terwijl je daar staat in je OK-lap vol met gaten.

Ook werkte ik deze week op de maternity ward nog een dagje mee op de afdeling waar de moeders met hun pasgeboren baby's liggen. De avond ervoor was er een baby'tje geboren die maar niet wilde drinken aan de borst. Het was me onduidelijk of dit helemaal nog niet was gebeurd of maar eenmalig, maar de arts wilde graag het glucosegehalte van de baby laten bepalen. Toen ik met het baby'tje naar het lab ging om dit te laten bepalen, bleek dat dit geld kost! De moeders moeten 1000 shilling (omgerekend maar 40 eurocent, maar toch...) betalen om dit te kunnen laten bepalen. Zie ik tot mijn verbazing dat ze gewoon dezelfde glucoseapparaatjes gebruiken als de lading setjes die ik meegenomen heb! Een mooi moment om alvast een setje hier te introduceren dus en ik neem de baby mee terug naar de afdeling. Via een collega van de werkgroep heb ik namelijk een doos vol met glucosemeters, strips, prikkers etc. gekregen. Later op de dag heb ik de setjes uitgelegd aan de verpleegkundigen en aan de afdeling gegeven. Geen geld meer betalen voor een glucosebepaling dus, voorlopig in ieder geval dan.. Want ja op is hier wel echt op. Ook heb ik de afdeling deze week nog blij kunnen maken met een aantal thermometers die ik in Nederland heb gekocht en ik ben blij toe want alle thermometers van de maternity ward waren, je raad het al, stuk.

Deze week heb ik ook buiten het werk wat opgetrokken met Linda en Rebecca. Woensdag was een speciale dag want ik ben door hen uitgenodigd om wat nursery schools en andere projecten (o.a. waterprojecten) te gaan bezoeken nabij Mwanga, diep in de bergen. Hun kerk bekostigt al deze projecten en hun missionary (Lasse) van deze kerk is momenteel in Same en neemt hen (en mij!) hier mee naartoe. Over de meest onbegaanbare, hobbelige wegen en langs de meest diepe afgronden trekken we de bergen in. Op de meest prachtige plekken heb ik nursery schools, primary schools, kerkjes en andere projecten gezien. Ik geniet echt van het uitzicht en ik maak gauw een paar mooie foto's. Gisteren (zaterdag) viel ik alweer met mijn neus in de boter want dezelfde missionary wilde nu graag een Masai dorpje bezoeken die ook door dezelfde kerk ondersteund wordt en ik mocht weer mee! Tot nu toe kende ik de Masai alleen van tv of via de enkele Masai vrouw die ik in het ziekenhuis had gezien, maar nog nooit was ik echt naar een dorpje geweest. We rijden een flink stuk landinwaarts, eerst nog over duidelijke zandpaden maar later zijn er geen autosporen meer te bekennen en zijn we enkel nog omgeven door onbegaan zand, dorre struiken en wat bomen. Ik vraag me af hoe Lasse nu nog weet welke kant we op moeten rijden.. Maar uit het niets duiken ineens een paar huisjes op en zijn we bij het 'dorpje' gearriveerd: 3 huisjes en een stukje land met ezels en geiten. De mensen zien er prachtig uit, zijn erg gastvrij en laten ons met plezier het terrein zien en hebben zelfs voor ons heerlijke 'chapati' klaargemaakt: een soort pannenkoek die je dubbel vouwt en met je handen eet. Weer een ervaring rijker! Ook maken we vandaag veel foto's, het is zo bijzonder om de reactie van deze mensen en kinderen te zien als je ze uiteindelijk de foto's laat zien, vaak hebben ze zichzelf nog nooit in het 'echt' gezien! Op de terugweg worden we in de auto vergezeld door een van de Masai-mannen die mee naar Same gaat. Als Linda zijn naam vraagt is dit een beetje onduidelijk dus vraagt ze hem deze op te schrijven. Vol verwondering pakt hij vervolgens de pen vast, niet wetend wat hij er mee aanmoet. Aha, je kunt hem indrukken... Hoor ik hem denken. Als hij eenmaal begint te schrijven heeft hij de grootste lol, overduidelijk heeft hij dit nog nooit eerder gedaan en verder dan een paar krabbels komt hij ook niet. Het is een erg grappig gezicht. Verder hoor ik vandaag vele indrukwekkende verhalen over de Masai mensen en al hun - meestal bizarre tradities. Bijzonder om je te beseffen dat dit leven nog bestaat naast onze moderne westerse beschaving. We sluiten de dag af met ugali bij de Zweedsen thuis. Lasse heeft zijn housekeepster gevraagd dit voor ons klaar te maken en daagt ons uit om het dit keer op traditionele wijze, met onze (rechter-)hand dus, te eten. Voor ons alle drie de eerste keer. Dus niet veel later draai ik met mijn rechterhand mijn eerste balletjes van de ugali, druk ik er een kuiltje in en schep ik ermee door de saus met vlees. Haha, ja ik voel me ondertussen al een echte Tanzaniaan.

Vandaag is het zondag en ben ik voor de tweede zondag op rij met father Bernard naar zijn 'kerk' geweest. Het is een klein opgezet kerkje in de buitenlucht dat wat verder landinwaarts ligt en overdekt wordt door houten palen en wat golfplaten. De zijkanten zijn half beschut en achter het altaar hangen gekleurde doeken. We zitten op bankjes in het zand. Dit kleine kerkje is gemaakt voor de mensen die anders te ver naar Same moeten lopen voor de dienst en hierdoor anders niet gaan. Mooi initiatief dus. Niet ver hier vandaan wordt momenteel een echte kerk gebouwd voor deze mensen. Aan het einde van de dienst doneer ik wat geld voor zakken cement. Ook is het op zondag in Same ook altijd markt, een grote markt wel te verstaan! Dus heb ik hier vanmiddag heerlijk nog wat rondgewandeld, belachelijk goedkoop boodschapjes gedaan en genoten van wat ik allemaal zag.

Morgen alweer een nieuwe werkweek, wat gaat de tijd toch snel! Na twee weken maternity ward besluit ik om de volgende weken van wards te blijven wisselen om zo het hele ziekenhuis te leren kennen. Aankomende weken nieuwe wards en nieuwe avonturen dus! Ook heeft Dr. Juma mij gevraagd een presentatie voor het ziekenhuis voor te bereiden over een onderwerp naar keuze. Een mooi moment om wat kennis met elkaar uit te kunnen wisselen du. Dus ik ga ook hier de komende tijd mee aan de slag!

Jullie horen van mij!

Groetjes Chantal