Zuster chirurgie

Hoi allemaal,

Alweer eventjes geleden sinds mijn laatste verslagje. Ik heb er werkelijk gewoon nog geen tijd voor gehad om eerder een stukje te schrijven. Ben ik niet aan het werk, dan ben ik wel weer ergens uitgenodigd of met anderen op pad. Heel gezellig en druk dus! Daardoor vliegt de tijd ook echt, ben alweer een ruime maand hier.....

Zoals ik in mijn vorige verslagje aangaf was het tijd om van ward te gaan wisselen. Ik wilde naar de kinderafdeling, maar daar was het nog steeds erg rustig (1 kindje maar..) dus besloot ik voor twee weken naar de surgical ward (chirurgie) te gaan. Een wereld van verschil met de maternity ward waar het altijd erg druk is met de bevallingen!

Op de surgical ward heb ik twee redelijk rustige weken achter de rug. Af en toe wat medicijnen, een keer per twee dagen de (operatie-)wonden schoonmaken en af en toe het uitvoeren van de controles en dan heb je het wel zo'n beetje gehad. In Tanzania (en in heel veel andere landen) is het namelijk gebruikelijk dat de familie de patiënt verzorgd en te eten geeft. Eigenlijk is de familie hier verantwoordelijk voor een groot deel van de zorg van de patiënt. Ook als bijv. de dokter medicijnen voorschrijft, is het aan de familie om deze op te halen bij de apotheek, veel hebben we op de afdeling namelijk niet op voorraad. Ook verzorgen hier de patiënten hun eigen bedden en wij stormen hier ook niet om 8 uur de afdeling op om iedereen wakker te maken.. Pole pole (langzaam) dus! Ze zouden het hier als personeel best drukker kunnen hebben hoor, maar dat is een ander verhaal haha.

De surgical ward is verdeeld in twee stukken, een mannen en een vrouwenkantje. Toeval of niet, maar alle geschaafde gezichten, gapende wonden en (gecompliceerde) botbreuken liggen toch echt allemaal op het mannenkantje haha.... Veel ongelukken gebeuren hier in Tanzania door alle "boda boda's", de scootertaxi's. De gasten staan met hun scooters op elke hoek van de straat, soms wordt er gevaarlijk hard gereden en ook het wegdek is hier vaak niet al te best. Dus met regelmaat gaat er wel eens eentje onderuit. Maar ook met sommige busjes gaat het hier wel eens mis, ook niet heel gek als je je bedenkt dat ze hier gewoon met de deuren open rijden en mensen in de deurpost hangen omdat het busje overvol is! Ik heb ooit wel op orthopedie gestaan, maar dit zijn toch wel echt breuken en trauma's van een hele andere orde! Dus zo ga ik 's ochtends hup samen met de leerlingen de afdeling op om alle wonden schoon te maken. Tijdens de verzorging gaat het er dan soms (voor westerse begrippen) ruw aan toe en enige vorm van empathie is vaak ook ver te zoeken. Toch klagen de mensen bijna niet en krijg je hier ondanks alles vaak een brede glimlach toegeworpen. Tja, lachen is hier zeker het meest gebruikte medicijn!

Op het vrouwenkantje zie ik deze twee weken voornamelijk vrouwen die grote buik OK's ondergaan, zoals het verwijderen van de baarmoeder. Bij elke onregelmatigheid die ze vinden moet dat ding er uit, is er geen verder onderzoek (mogelijk) en ook doen ze hier niet aan besparende OK's. Ja het verschil tussen the first world en een ontwikkelingsland zie je hier in de zorg continu en overal terug. Maar ook hier geen gezeur en geklaag, ook niet als de OK weer niet doorgaat en ze al 6 dagen wachten. Dan is de zuurstof op, de andere dag moet al het personeel naar de council voor hun werkvergunnig en de dag daarna komt er weer een keizersnede tussendoor. Maar zo gaat het hier en zo werkt het hier ook!

Tijdens deze twee weken probeer ik verder zoveel mogelijk wat met de leerlingen de afdeling op te gaan. Ik vind dat deze arme schapen wel wat meer begeleiding verdienen, want er wordt hier helaas in een systeem gewerkt dat ze gewoon maar wat in het diepe worden gegooid. Het is een uitdaging op meerdere gebieden want ze spreken slecht Engels (wat grappig is want hun opleiding en examens zijn in het Engels) en daarnaast denken en werken we op een totaal andere manier. Ik ben regelmatig verbaasd over de grote theoretische kennis die ze hebben maar hoe slecht ze dit kunnen vertalen naar de praktijk. Dat wordt hier immers niemand aangeleerd. Waar wij nadenken over het hoe en het waarom, inspelen op de behoefte van de patiënt en onderzoek raadplegen, is hier het werkboekje heilig en doen ze het vooral zoals ze het altijd al doen. Dingen die bij ons allang bewezen onnodig zijn, worden hier nog steeds aangeleerd of zo uitgevoerd. Dit levert soms wat onbegrip op, soms wat hilariteit. Ik doe wat ik ondertussen kan doen en verder leer ik hier ook gewoon zelf ontzettend veel van!

Ook ben ik deze weken aan de slag gegaan met een besteding voor het sponsorgeld! Zoals ik eerder al had verteld zijn de kranen op de OK echt een ramp. Ze lekken, twee zijn er chronisch stuk en van de derde is het elke keer maar weer een verassing of 'ie het gaat doen. Het ziekenhuis heeft geen geld om dit te repareren, dus ben ik op een donderdag met Denis naar Moshi gegaan om op zoek te gaan naar de juiste kranen. Het was wel een beetje een uitdaging om de juiste te vinden, want ze moeten aan bepaalde eisen voldoen willen ze geschikt zijn voor op de OK. Gelukkig duurde het niet heel lang voordat we ze hadden gevonden! Nog wat extra materialen gekocht voor de reparatie en de missie was geslaagd! Sam is aangesproken om de boel nu te gaan repareren. Hopelijk kan ik binnenkort berichten dat het gelukt is. Ook is de OK vorige week blij gemaakt met een goed functionerende tweedehands monitor. Een kado van het TweeSteden ziekenhuis dat Denis mee terug naar Tanzania heeft genomen na zijn bezoek aan Nederland. De monitor heeft inmiddels al goed dienst gedaan en het is toch wel fijn dat er nu tijdens een operatie tenminste het zuurstofgehalte van de patiënt bewaakt kan worden! Namens alle mensen van het Same District Hospital: bedankt!

Ook op de compound bij de fathers is het weer gezellig en gebeurd er weer van alles. Twee weken geleden verwelkomden we twee bezoekers uit Duitsland. Een father en een andere man (die geen father was, maar daar kwam ik natuurlijk pas weer erg laat achter). Zij zijn hier voor een bezoek van 3 weken ivm waterprojecten in de bergen en natuurlijk voor een bezoekje aan alle sisters en fathers hier en natuurlijk niet te vergeten de bisschop. Och och wat is het katholieke geloof hier soms toch een toneelstukje zeg, ze worden op handen gedragen en opeens hebben we allemaal lekkere en bijzondere dingen bij het ontbijt. Ook wordt er nog een taart gebakken (ik klaag niet hoor) en gaan we ter ere van hun bezoek bij St. Josephs eten. Weer veel bier, speeches, kadoos en bedankjes. Ja de fathers kunnen hier ook wel goed van het leven genieten hoor. Tja en de bisschop geef je natuurlijk gewoon de nieuwste samsung kado, want ja waarom niet........... Ik heb niet heel veel met het katholieke geloof, maar zo raak ik het toch wel een beetje kwijt. De fathers zien het overigens als hun missie om mij weer op het gelovige pad te krijgen. Leuke en pittige discussies volgen!

Meer leuke dingen stonden deze weken op het programma, want ik ben met de Zweden opnieuw de bergen in geweest. Dit keer de andere kant op. Samen op bezoek bij nog meer nursery schooltjes van de Zweedse kerk. Zo tof dat ik mee mag elke keer! We vertrekken vroeg om 6 uur en we reizen zo'n 3 uur om uiteindelijk prachtige bergplaatsjes zoals Ntenga en Mtii te bezoeken. Totaal afgelegen in de bergen en ver weg van de drukke beschaving zijn in deze plaatsjes prachtige nursery schooltjes gevestigd. Genieten hoor om dat mee te maken, zo hoog in de bergen met dat prachtige uitzicht. En dan al die lieve kindjes... Het is die dag ook nog eens Rebecca haar verjaardag, dus koken we 's avonds gezellig en eten we taart en doen we spelletjes. Voel me weer even in Nederland (of in Zweden dan in dit geval)!

Verder vele lieve sister (nonnen) op onze compound bezocht. Ze zijn hier met velen en wonen verspreid over het terrein. Ze vinden het hier allemaal zo leuk als je langskomt, zijn enorm gastvrij en zorgen ervoor dat je niks tekort komt. Schattige huisjes hebben ze ook, alsof je jaren terug in de tijd gaat! Tijdens een van mijn bezoeken kreeg ik zelfs een kanga kado (omslagdoek). Schatjes zijn het, maar leiden ook een veel soberder bestaan dan de fathers. Ook hierin zie ik een hoop ouderwetse dingen (en hiërarchie..) terug.

Voor volgende week heb ik een bezoek aan een van de health centres in de bergen op het programma staan. Om precies te zijn ga ik naar Kighare. In de bergen zijn speciale health dispensaries/ centres gevestigd voor mensen die daar wonen en de tocht naar het ziekenhuis niet kunnen maken. Het is simpelweg ook gewoon te ver weg. Deze dispensaries zijn in ontwikkeling en ik ben erg benieuwd om de zorg daar mee te gaan maken! Ik weet nog niet hoelang ik daar blijf, maar zal in ieder geval een tijdje offline zijn, back to basics dus. Ik weet in ieder geval al hoe mooi het in de bergen is, dus ik kijk er erg naar uit!

Jullie horen van mij.

Groetjes Chantal!